De loopband

In de sportschool op de hardloopband wandelen twee vrouwen in een gezapig temp hun denkbeeldige kilometers op anderhalve meter afstand. Coronaregels, net wat u denkt. Vrouweigen kletsen ze elkaar de oren van het goed gekapte hoofd. Beide de veertig gepasseerd, schat ik in. Het gekwetter is niet van de lucht. Volwassen merels zijn er niets bij. 

“Onze Joep is gisteren 16 geworden”, acteert de enigszins naar obesitas neigende voorste dame. “Hij zou in het weekend voor het eerst uit mogen, maar dat gaat nu natuurlijk niet. Zo’n jongen moet toch een beetje het idee krijgen dat hij een mijlpaal bereikt. Ik vind het zo verschrikkelijk voor hem. We hebben nog wel de hele voortuin volgehangen met banners en zeildoeken”.  “Ja”, reageert haar sportmaatje, “heel triest.” De eerste zilveren draden tussen het goud gekleurde haar zijn al zichtbaar bij de uitgroei. “Onze Nienke zit op hockey. We mogen nu niet meer langs de lijn staan. Ze vindt dat heel vervelend.”

Nou, denk ik, Nienke vindt dat helemaal niet vervelend. Ze is blij, dat ze een tijdje verlost is van de  misschien goed bedoelde, maar kritische en soms vileine aanwijzingen van haar moeder die in het verleden nog een tijdje tegen Dames 1 aanleunde. Nienke kan nu frank en vrij haar favoriete spelletje spelen.

Wat is het toch dat we onze jeugd zo overdreven willen pamperen en bang zijn dat we ze iets te kort doen?  En dat terwijl er in hun prille jeugd al menig keer op hun tere kinderziel is getrapt. Joep, door zijn ouders bestempeld als een “wereldwonder”, werd bijvoorbeeld al enige maanden nadat hij het levenslicht zag enkele dagen in de week gedumpt in de crèche. In zijn basisschooltijd bezocht hij menig VSO-, TSO- en NSO-locatie (vormen van de B[buitens]S[schoolse]O[opvang]). Maar Joep had niks te klagen: hij mocht op voetbal, moest op muziekles. Zijn moeder droeg zelfs zijn sporttas naar training en wedstrijd. Toch worstelt Joep in de puberteit met hechtingsproblemen; in zijn vrije tijd ontvlucht hij huis en haard en gaat chillen in de Keet.

Zomers naar de camping in Zuid-Frankrijk. Veel animatie, een wildwaterpark en ’s avonds een heuse disco. Je kunt niet zeggen dat Joep iets te kort kwam. Zijn vader heeft er zelfs voor gezorgd dat de basisschool hem uiteindelijk toch een VWO-advies gaf. En als hij na 6 jaar HAVO uiteindelijk toch gaat slagen, mag hij met vrienden veertien dagen naar Chersonissos om daar de beest uit te hangen. Nee, Joep mag niet klagen.

Op de loopband gaat het gesprek inmiddels geanimeerd verder. “Met Nienke zijn we voor haar 15^e verjaardag naar een Escaperoom geweest. En daarna met acht vriendinnen gegeten bij de Griek. Van mijn ex kreeg ze een cadeaubon voor een schoonheidssalon. Volgend jaar wil ze, net als haar vriendin, een lipvergroting met lipfillers. Misschien verdient ze dat ook wel na deze coronacrisis. Ze hebben het er maar zwaar mee, hoor.”

Geagiteerd schud ik mijn gekwelde hoofd. Ik onderdruk de aandrang om heel fel te reageren. Deze coronatijd, waarin de besmettingen ons om de oren vliegen, vraagt van jong en oud vrijheidsbeperkingen. Voor sommigen zijn dat grote offers. Van onze jongeren wordt slechts een kleine bijdrage gevraagd. Even minder samenscholen, even minder uit, even geen verjaardag, festival of zomerfeest. Een verwaarloosbaar klein offer als we het vergelijken met de leefomstandigheden van leeftijdsgenoten in andere delen van deze aardbol. Een wereld waar niet de Keet, maar de schuilkelder de onderduikplek van je puberteit is. Een wereld waar weer een mislukte oogst ervoor zorgt, dat je slechts één keer per dag een schamele maaltijd weet te bemachtigen en niet even langs McDonald’s kunt voor een Big Mac. Een wereld waar zorg ontbreekt, onderwijs nauwelijks school heeft gemaakt en veel broertjes en zusjes op zeer jonge leeftijd wees worden en je verjaardag al jaren niet gevierd wordt.

Joep kan nog zijn leven lang uit gaan, plezier maken. Krijgt misschien op z’n achttiende wel 10.000 euro van Jesse Klaver en kan rijkelijk gebruik maken van elke vorm van psychische hulp. Alle etiketjes die hij kreeg opgeplakt worden daar belicht. Nienke krijgt nog ruim de tijd om haar gescheiden ouders figuurlijk terug te betalen voor de “zorgeloze” opvoeding, waarin ze nauwelijks werd lastig gevallen met begrippen als zelfstandigheid, zelfverantwoordelijkheid, weerbaarheid, incasseringsvermogen. Misschien is het juist nu de tijd om van onze jongeren te eisen wat meer ingetogen te zijn, minder egocentrisch in het leven te staan, zorgzamer te worden voor oudere en minder weerbare medemensen. Je eerste weekendje uit met drie/vier maanden uitstellen, kan toch niet zo verschrikkelijk zijn .

De loopband is inmiddels verlaten. De dames zijn gaan koffiedrinken

Fort de la Chartreuse

Fort La Chartreuse is een fort opgericht voor de verdediging van de Belgische stad Luik. Het werd in 1817 door de Nederlanders gebouwd op de Mont Cornillon en kwam na de Belgische Revolutie in 1830 in handen van de Belgen. Het fort speelde een rol bij de verdediging van Luik in de Eerste Wereldoorlog.

Tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog werd Fort de la Chartreuse gebruikt als gevangenis door de Duitse bezetter. Sinds 1980 is het fort verlaten en heeft de natuur het overgenomen.

Tegenwoordig is dit verlaten fort populair bij urban explorers (urbex) en wordt gebruikt als fotolocatie. De staat van het pand gaat sinds 2010 hard achteruit en de bovenetages zijn niet veilig meer te betreden.

Onlangs was ik in de gelegenheid dit verlaten fort te bezoeken. Helaas is van de oorspronkelijke sfeer weinig meer over: bijna alle muren, nissen, trappen, e.d zijn ondergespoten met graffiti. Daar zitten een paar kunstwerkjes tussen, maar het meeste is toch amateurwerk. Een selectie van mijn foto’s kunt u bekijken door op onderstaande foto te klikken.

Fort de la Chartreuse

Bullebijters

 Kent u onderstaand gedichtje?

“Bereisde Roel zag op zijn tochten
Geweldig veel! Twee Bullebijters vochten,
Voor ’t wijnhuis, in een kleine Poolsche stad,
Terwijl hij juist aan ’t venster zat:
`Zulk vechten, Menschen! – Zij verslonden
Malkander letterlijk! Met iedren hap, ging oor
Of poot er áf – en glad als vet er dóór!
Ons scheiden kwam te laat! wij vonden
Het restjen: – op mijn eer,
De staarten, en niets meer.”

Het is van A.C.W. Staring, geschreven in 1940

Aan dit gedicht moest ik denken, toen ik de beelden zag van het “debat” tussen Biden en Trump. Een wanvertoning waar de honden geen brood van lusten. “Coyote” Trump, brutaal blaffend en schor en gemeen grommend liet Biden niet op zijn politieke erf komen. De doorgaans slaperig ogende Biden begon terug te keffen, maar zijn ietwat schrille keelgeluiden werden weggeblaft door de “prairiewolf”. Wat daarna ontstond was een bijtend gevecht, waarin beide politieke honden elkaar naar de keel grepen. De hondsbrutale, zittende president bleek nog ordinairder dan de meesten voor mogelijk hadden gehouden. Biden volgde al snuivend zijn spoor, maar kwam niet verder dan een enkele enkelbeet.

De VS, maar vooral de rest van de wereld walgde van de vertoning, al zullen Rednecks, Crackers, Hillbillies en the Proud Boys meesmuilend de agressieve beten van hun roedeleider hebben begeleid met instemmend gegrom. Chris Wallace, gespreksleider van dienst, leek een wanhopige hondenbezitter die de puppycursus had gemist en regelmatig wanhopig “AF” riep. Zonder resultaat. Het blaffen, grommen, keffen en bassen ging onverminderd en gelijktijdig door.

Misschien moeten ze in dat “Great America” eens poolshoogte gaan nemen in dit piepkleine landje aan deze kant van de oceaan. Het land van Hans Brinker telt met name een aantal vrouwelijke talkshowpresentatrices die waarschijnlijk beter in staat zijn deze bullebijters uit elkaar te houden. Willemijn van Veenhoven laat in OP1 regelmatig zien het een sinecure te vinden een gast het woord te ontnemen en direct antwoord op haar vraag te eisen. Eva Jinek zou geschikt zijn. Zeker als de gast of zijn mening haar minder welgevallig is, houdt zij het kort, bits. Al vermoed ik dat ze bij het eerste seksistische  “compliment” van Trump rode vlekken in haar nek krijgt. Nee, dan ga ik toch voor Mariëlle Tweebeeke. Zij is bij uitstek in staat vriendelijk glimlachend een gast feilloos te fileren. Zelfs Trump zal ze in zijn kuif weten te pikken.

Maar uiteraard moet de volgende moderator so wie so een vrouw zijn. Eentje die Trump durft terug te pakken met de woorden “I grabbed him by his …” De rest mag u zelf invullen.

Huiverwoorden

Hebt u dat ook? Een afkeer van bepaalde woorden? Ik wel! Sommige woorden krijg ik amper mijn sterk geprononceerde strottenhoofd uit. Bij het aanhoren van andere syllabische samenstellingen word ik bijna onpasselijk. “Pappadag” is zo’n woord.

“Pappadag” vind ik echt een lulwoord. Misschien is deze bijna lichamelijke afkeer een soort van egoïstische frustratie, dat ik zelf in een ver verleden slechts twee dagen heb gehad, maar ik blijf het een non-woord vinden. Ooit  ben je waarschijnlijk voor vijftig procent betrokken geweest bij de produktie je nageslacht. En als beloning voor deze ultieme daad van zelfopoffering , tenslotte is het ouderschap een levenslange last, mag je één dag per week een volwaardige  vaderrol bekleden. De rest van de tijd word je ogenschijnlijk gezien als een wormvormig aanhangsel. Maar misschien ben je op die ene dag wel een “warm mens”. Ook zo’n bagger-uitdrukking. Ik krijg spontaan pokdalig kippenvel als ik een nichtje hoor zeggen dat tante Mien “zo’n warm mens” is. Een koud mens bestaat niet, of is dood. En misschien is dat wel wat het nichtje bedoelt. Dat tante Mien in haar nalatenschap voor haar een warm mens wordt als ze koud is.

Koosnaampjes hebben dat ook. Liefkozende benamingen waarbij het kwijl als lekkende oliebronnen langs de mondhoeken druipt. Enorme milieuvervuiling. Wat dacht u van “poepie, honneponnie, poekie, scheetje, snoezepoes” of nog erger “beertje”? Je moet toch wel over een erg armlastige vocabulaire beschikken om dergelijke woorden te bezigen. Of een animale taalontwikkeling kennen, waardoor je slechts dit soort onomatopeïsche klanken weet uit stoten om een geliefde verbaal te paaien.

“Maatje” vind ik ook zo’n woord. Je komt het helaas in allerlei samenstellingen tegen: loopmaatje, wandelmaatje, automaatje, reismaatje, fietsmaatje  en zelfs neukmaatje schijnt gangbaar te zijn. Maar de meeste huiver kruipt als een langzaam smeltende gletsjer over mijn verkilde lichaam als een echtgenote haar mannelijke huwelijkspartner voorstelt als “mijn maatje”. Dan weet je zeker dat de seksuele dampen van de eens zo erotisch geladen lijven zijn opgelost als ochtendnevel in de felle zon. No more steamy windows!

Maar het ergste vind ik “buuv”! Ik krijg als vanzelf opwaartse peristaltische verkrampingen in mijn slokdarm die kunnen leiden tot het uitbraken van het laatste driegangen menu. “Buuv”, de benaming voor een vriendelijke, naaste buurvrouw is zo fout. Allereerst taalkundig gezien. In het ABN eindigen woorden in de regel niet op een “v” of het zouden taalimmigranten moeten zijn die de status van asielzoeker nog nauwelijks zijn ontstegen. “Pilav” bijvoorbeeld, of “leitmotiv”, “SUV” misschien of “Kalasjnikov” en “hiv”. Maar ook klankmatig. Waar bij “buur” (in goede buur) nog een donswarm gevoel mijn beide hartkamers omsluit, golven de koude rillingen langs mijn nek omlaag tot aan het heiligbeen, krijg ik irritante, jeukerige, vulkanische  erupties in mijn oksels en trekken mijn tenen zich knarsetanden krom in mijn ruim in- en uitgelopen gelopen sneakers.

“Buuv”, dat kan echt niet!

Vertrouwensbreuk

De regering heeft het vertrouwen in haar volk opgezegd. Een helder, maar kneiterhard besluit dat ons kabinet nam in haar laatste beraad. Het sluimerde natuurlijk al een tijdje als een zacht kokend pannetje karnemelkse pap op een houtvuurtje. Maar toch, als volgzame, loyale burger ben je even van slag na zo’n persoonlijk gericht bericht.

Al enige tijd was duidelijk dat de handel en wandel van de onderdanen onze leiders hevig tegen de morele inborst stuitten. En daar was ook alle reden toe. Het puberale gedrag van veel medelanders zorgde al langere tijd voor steeds grotere barsten in de paternalistische relatie tussen de hoeders van onze democratie en de verwende schaapskudde. De schier peilloze scheuren en grove gaten in de Groningse NAM-woningen zijn krappe kiertjes in vergelijking met de diepe troggen en kloven die het plebs veroorzaakte in de vertrouwensrelatie met moeder Overheid.

Het wangedrag en de daardoor ontstane vertrouwensbreuk noopt de regering dan ook tot nooit gekende drastische maatregelen. Omdat vanuit de bevolking nog weinig geluiden komen waaruit blijkt dat zij uit eigener beweging onderdanige initiatieven nemen om het vertrouwen te herstellen, dient de regering een motie van afkeuring tegen de bevolking in, die op termijn omgezet zou kunnen worden in een motie van wantrouwen als de muitende meute geen beterschap toont.

In een persoonlijke, rechtstreeks tot het volk gerichte boodschap in een uitzending van RTL Boulevard, het medium om het volk te bereiken, heeft onze premier zijn teleurstelling en ingetogen woede getoond over het ontbreken van een waarlijke en volgzame volksaard die een gekozen Volksvertegenwoordiging en het Kabinet van de Koning mag verwachten. Uit zijn emotionele rede bleek, dat de premier diep geraakt was, dat het zover moest komen. En hoewel hij even had overwogen het ganse volk naar huis te sturen, scheen er bij christelijke coalitiepartners hier en daar nog enig vertrouwen in de eigen achterban, waardoor deze draconische maatregel niet haalbaar bleek.

Maar een aantal maatregelen hakken er voor bepaalde bevolkingsgroepen toch in als hakmessen in week varkensvlees. Zo worden blindgangers van Viruswaanzin, Kick Out Zwarte Piet en Gele Hesjes, die ziende blind lijken, subtiel het zicht op deelname aan de maatschappelijke discussie ontnomen. Hardrijders op snelwegen die niet de 100 km in acht nemen, worden verbannen naar B-wegen. Porsches, BMW ’s en Audi Quattro’s zullen soms genoegen moeten nemen met een plaats in de file achter boerenstrontkarren. De minister van Landbouw heeft agrariërs gevraagd het Malieveld om te ploegen tot een diep gevoord knollenveld, waar naaldhakken, jaren ’60 sandalen, witte sneakers en  gewatteerde Uggs slecht uit de voeten kunnen.

Het protestleger van beroepswerklozen, professionele uitkeringstrekkers, overjarige hippies en verdwaalde geesten wordt onder dreiging van een korting verplicht tot sociale dienstplicht. Opportunistische politici aan linker- en rechterzijde die garen denken te spinnen met populistische uitlatingen en wandaden aanmoedigen, wordt wellicht het actieve en passieve stemrecht onthouden. Het kabinet overweegt sterk gebedshuizen als kerken, synagogen en moskeeën als haarden van ongeloof om te bouwen tot appartementencomplexen. Goedgelovigheid leidt volgens onze leidende politici te vaak tot het aanbidden van de verkeerde profeten.

De nationale publieke omroep, vooral programma’s als het NOS-journaal en OP1, zullen meer aandacht moeten schenken aan de “goede zaak” om niet gekort te worden in de bijdragen. Extreme randgroepen van elke leeftijd, kleur, geloof. ras en sekse dienen minder aandacht te krijgen. En quasi met één pennenstreek ontzegt de premier persoonlijk rapper Akwasi het Dam- en schreeuwrecht.

U leest het : de moederlijke zorg en het vaderlijke gezag doen er alles aan om het Nederlandse gezin bijeen te houden en weer vertrouwen te krijgen in haar kinderen.

Verval

“Verval” is een boeiend thema voor fotografen. Waar de ene schoonheid zoekt in de natuur, in het menselijk uiterlijk of moderne architectuur, zoekt de ander juist de karakteristieke aantrekkingskracht van verlaten gebouwen, geërodeerde monumenten of verroeste of overwoekerde voertuigen. De Fotogroep Haaksbergen had als thema gekozen voor de volgende omschrijving: ” verval; bouwval, autowrak, oude hooischuur”. Een uitdaging dus om een locatie te traceren waar een van deze elementen of wellicht meerdere te vinden zou zijn.

Jaren geleden ontdekte ik op aanwijzing een verlaten woonhuisje/bakkerij aan de Hulstweg in Haaksbergen. Het erf en de gebouwen schijnen verlaten te zijn omdat een conflict tussen erfgenaam en gemeente nooit tot een vergelijk is gekomen. Letterlijk alles is in de steek gelaten: de bakkerij, het woonhuis, schuren, machines, landbouwwerktuigen. De tand des tijds heeft er flink huis gehouden: daken zijn ingestort, deuren verrot, muren omgevallen en alles in overwoekerd door de sterkste onkruiden in de vrije natuur.

Enkele weken geleden toog ik opnieuw derwaarts om er het thema “Verval” vorm te geven. Waar de meeste bezoekers aan deze desolate locatie de schuur aan de rechterkant van de zandweg mijden, was het juist mijn bedoeling de achterkant van deze halfopen kapschuur weer eens te inspecteren. Daarvoor moest ik mij door manshoge brandnetels en braamstruiken worstelen. Maar ik wist dat mijn moeite beloond zou worden. In het donkerste gedeelte zou ik namelijk een verlaten tractor aantreffen, wist ik nog van een vorig bezoek. De fotospot was te donker om uit de hand te schieten. Bovendien waren de contrasten erg hoog. Op statief liet ik mijn camera in de bracketstand verschillende registraties doen. Geknield tussen olievaten, dekzeilen en omringd door een zwerm steekvliegen was ik die manier een kwartiertje bezig.

Thuis heb ik vijf foto’s met verschillende belichtingen in Lightroom samengevoegd. Voor de liefhebbers de specificaties: Fujifilm X-H1, ISO 200, F 11, sluitertijden: 1 sec,1,5 sec, 2,5 sec, 4 sec, 6,5 sec). Deze HDR-foto heb ik verder bewerkt. Linksboven in het zijscherm van de tractor zat nog een storende, inwitte vlek, veroorzaakt door binnenvallend licht vanuit een klein venstertje. In InPixio heb ik deze plek vervangen.

Zie het resultaat hieronder. De andere opnames zijn tijdens dezelfde shoot gemaakt en behoorden tot de uiteindelijke top-3 selectie waaruit ik wilde kiezen voor de Foto van de Maand

Afrekenen

Ik heb te doen met Ferdinand Bernhard Joseph Grapperhaus. Onze, meestal olijk kijkende minister van Justitie en Veiligheid, een hardwerkende dienaar van het volk, heeft zich in de nesten gewerkt. De liefdesnesten wel te verstaan. Nadat deze brave christendemocratische borst in 2016 helaas zijn wederhelft verloor, ontdekte hij in het Haagse lommer een nieuwe liefde. De gelukkige was Liesbeth Wytzes, in het alledaagse leven journalist bij Elzevier Weekblad. Grappig was dat Grapperhaus als een soort schooljongen een nieuwe kalverliefde voelde. En hoewel kalveren nuchter heten te zijn, beging Ferdinand een ondoordachte daad, een blunder die alleen toe te schrijven is aan een tot over zijn oren verliefde puber. Grapperhaus trad opnieuw in het huwelijk, gaf een soort van feestje en daar ging het gruwelijk mis. Her en der werd de door corona noodzakelijke anderhalve meter niet echt in acht genomen. En of dat nog niet genoeg was, werden de overtredingen haarscherp vastgelegd door penoze-paparazzo Ferry de Kok, die zich hoogstwaarschijnlijk verscholen had in de vlinderstruiken of achter de rododendrons.

En toen werd onze kersverse bruidegom wereldnieuws en barstte de bruiloftsbom in politiek Den Haag. Er werd luidkeels en vooral voor de camera geschreeuwd om zijn aftreden. Van links hoorde je het gehuil van de rode wolf, zo lang verscholen in het Rood-Kapjes-bos; van rechts blaften de Duitse herder en de vervaarlijke Rottweiler vanaf hun eigen , streng bewaakte erf. En uiteraard werden er met enige vertraging na een paar dagen “nieuwe” , compromitterende foto’s vrij gegeven om het vuurtje brandende te houden. De maker leverde het opnieuw een leuk bedrag op. Op één foto sloeg Ferdinand liefdevol zijn arm om zijn zojuist nieuw verworven schoonmoeder. De poppen waren en bleven aan het dansen. Bijna iedereen sprak schande van zoveel onbenul. En ik moet toegeven: bij het zien van de eerste foto en het lezen van de eerste nieuwflits had ik ook de neiging de eerste steen te gooien. Een minister van Justitie en Veiligheid die ons in coronatijd de maat neemt, moet zelf van onbesproken gedrag blijven.

Maar zouden Baudet en  zijn Minerva-vriendjes uit zijn studententijd niet één keer tijdens een nachtelijk bacchanaal te dicht op elkaar zijn gekropen, zou Geert Wilders bij een te grote, compacte samenscholing van zijn achterban ook steeds “minder, minder, minder” hebben geroepen. En de theekransjes van Lilian Marijnissen in haar sociale huurwoning zullen ongetwijfeld ook wel eens het maximum van zes personen hebben overschreden. 

Zelf organiseerde ik onlangs onze traditionele familiedag. U kent dat wel: koffie met appeltaart, een toertochtje (op de e-bike) van zo’n 40 kilometer, een kadetje onderweg, een terrasje en ter afsluiting van weer een luisterrijk familiair treffen een etentje op het eigen terras.  Ik had van te voren Mark nog gebeld of het wel door zijn beugel kon, maar zijn liberale reactie verraste me niet. Hij deed vanzelfsprekend een beroep op mijn eigen verantwoordelijkheidsgevoel. Toch ben ik blij dat er van die dag nog geen foto’s gelekt zijn naar de lokale media, waarop te zien is dat een enkele coronaregel met familiaire voeten is getreden. Mijn Fotogroep zou me waarschijnlijk geroyeerd hebben, ik zou ontheven zijn van mijn vrijwillige taallessen en de senioren-biljartclub zou me vanzelfsprekend op non-actief hebben gesteld, Facebook zou  mijn account geblokkeerd hebben en het ABP zou alsnog een Verklaring Omtrent Gedrag (VOG) van me eisen.

Er zou ongetwijfeld “afgerekend” zijn.

Nee, ik heb te doen met Ferdinand.

De K.

Begin jaren ’70 trok de cabaretgroep Don Quishocking volle theaterzalen met hun programma “Waar het valt daar legt het”. Tijdens de voorstelling verlieten sommige, veelal conventionele oudjes echter vroegtijdig de zaal. De teksten van Don Quishocking werden soms als te confronterend of schokkend ervaren. Wij, youngsters, vormelingen van de jaren ’60 konden ons smakeloos verlekkeren aan provocerende uitingen en de invloed die ze hadden op de volgens ons voorbije generatie. Wie nu naar deze tekst kijkt, kan zich in het tijdgewricht van het huidige “2020” nauwelijks indenken dat cultuurdragers van een oudere stempel daar opgewonden van raakten.

“Ja ja ja, nu schrikt u even, want de kanker da’s niet mis
Kanker kunt u niet om lachen, kanker is geen kattepis
Ja de kanker als zodanig staat bijzonder slecht bekend
Iedereen die kan het krijgen, ouwe bes en jonge vent
Ja, de kanker is aan leeftijd niet gebonden
En de oorzaak is nog immer niet gevonden

Ja, men zegt je kunt het krijgen van teveel geroosterd brood
En van roken, dat staat vast en uitlaatgassen
Vroeger zei men zelfs dat je het ook
Van masturberen kreeg, van masturberen kreeg
En wat dacht je van ’t bespuiten van gewassen
Er is zelfs een dokter die het wil gaan zoeken
In het dragen van te krappe onderbroeken”

(Don Quishocking – Waar het valt daar legt het)

Maar kanker, of beter het gekanker is in deze “roaring twenties” niet van de lucht. Alles en iedereen lijkt het te moeten ontgelden. Een opsomming kan eindeloos zijn: de politiek, de politie, de NS, milieumaatregelen,  de overheid, de premier, het weer, coronamaatregelen, de programmering op de tv, immigratie, asielzoekers, enz. Onbeperkte vrijheid van meningsuiting lijkt wel het allergrootste goed in ons polderlandschap. Complottheorieën en acties als Viruswaanzin krijgen (te) vrij spel. Discussies  worden in extremes op het scherpst van de snede gestreden. ’t Is nooit goed of het deugt niet, terwijl in vergelijking met veel andere (ook Europese) landen Nederland een goed land is met een redelijke stabiele economie, een bijna perfecte democratie en een meer dan behoorlijke verzorgingsmaatschappij.

Toch is het gekanker aan de orde van de dag en het woord wordt helaas te onpas gebruikt om een nauwelijks onderbouwde mening kracht bij te zetten, of nog erger, mateloos te schelden. “Kankerpit, kankerjood, kankerclub, kankertyfus, kankermongool, kankerkabinet”. En dat terwijl maar één gedachte de kern van het woord zou mogen dragen: KANKERVRIJ!

De komende week gaan weer betrokken, gedreven vrijwilligers als collectant langs de deuren om donaties binnen te halen om echte kanker de wereld uit te helpen. Juist nu in coronatijd grote acties als Alpe d’Huzes en Samenloop voor Hoop geen geld in het laatje kunnen brengen is de collecte van het KWF nog belangrijker . Als voorzitter van het KWF-afdeling Haaksbergen hoop ik dat onze collectanten niet voor dichte deuren komen te staan, maar figuurlijk met open armen worden ontvangen en mogen rekenen op gulle giften. Doneren kan nog altijd met contant geld via de collectebus, maar ook door de QR-code, die de collectant meebrengt, te scannen met de QR-scanner of Bank app op de mobiele telefoon.

Om te oefenen of om echt te doneren hieronder alvast de QR-code

Bij voorbaat hartelijk dank!

En die andere kanker nemen we samen ook nog wel te grazen.

Deze column is virus- en kankervrij en kan dus gedeeld worden.

Graag zelfs!

De Oosttribune

Kent u de Oosttribune?

Nee, ik bedoel niet de oude staantribune in het voormalige Oosterpark,  de voetbaltempel van GVAV en later FC Groningen. Hier vochten in hun jeugdjaren de Koemannen en Robben nog een robbertje met grootheden van het Nederlandse voetbal. Zij werden bewonderend gadegeslagen door de Stadjers en Ommelanders die gezamenlijk een niet te nemen groen-witte muur vormden. Volgens sommige overleveringen veroorzaakten de Ultras Cruoninga uit ‘t Hogelaand bij explosieve taferelen voor een oorverdovend klompengeroffel , terwijl gelijktijdig een tochtige oostenwind over het veld raasde en de kuitenbijters van de tegenpartij kippenvel en rechtovereind staande beenharen op de met harde spieren bekabelde bovenbenen bezorgde. Ook toen ging er niets boven Groningen.

Nee, ik bedoel ook niet “Die Ostkurve” in het Weserstadion van Werder Bremen. Werders Ultra’s gaan minstens zo indrukwekkend te keer als hun Groninger equivalenten. “Es tobt und bebt”, zei Frits von Thurn und Taxis, grootheid van “Die Sportschau” in de jaren ’70 ooit. “Man fürchtet sich für das Ungeheuer”, oreerde Heribert Fassbender ooit, doelend op “Die grüne Mauer”. Ook Herta BSC kent zo’n “Ostkurve”. “Die geilste Kurve der Welt” noemt de eigen aanhang het zelf. Letterlijk en woordelijk vertaald naar het Nederlands zou deze typering ons waarschijnlijk een betichting van buitengewoon seksistisch taalgebruik opleveren.

Nee, ik bedoel “De Oosttribune”, het voetbalpraatprogramma van TV Oost. Mijn buurman vindt al dat gezever over dit volkse voetbalvermaak maar geestarm gekwijl, maar “De Oosttribune” is echt een prachtprogramma. Een juweeltje van sportjournalistiek, een blinkende parel aan het sieraad dat TV Oost heet. Elke maandag- en vrijdagavond besteedt het trio Bert van Losser, Jan van Staa en Tijmen van Wissing een half uurtje aan de beslommeringen van de Overijsselse grootmachten op voetbalgebied: Go Ahead Eagles, PEC Zwolle, Heracles en FC Twente. Het belang en de kwaliteit van het programma voor de regionale voetbalverslaafde worden nog eens onderstreept door de vijf herhalingen later op dezelfde avond. Je zou het eens missen.

Het format lijkt gekopieerd van Voetbal/Veronica Inside. Ik ben geen kenner, maar volgens mij overklast de Oosttribune zowel qua inhoud als uitstraling hun illustere voorbeeld. Waar de “heren” Genee, Van Gijp en Derksen nog wel eens lamlendig in hun gesponsorde zetels hangen of lui voorover leunen over de met boeken rijk belegde tafel , staan Bert, Jan en Tijmen kwiek, kloek, alert en actief achter hun overigens kale studiodesk. De rolverdeling lijkt dezelfde: Bert, de ietwat oubollige aangever, Tijmen, de cynische aanvaller en Jan, oud-voetballer, ex-trainer, gewezen scout en deeltijd analist, de deugd in het midden.

De korte zendtijd die het drietal is toegewezen, moet goed worden benut en daarom zorgt een heuse eierwekker voor een alarmerend geluid als de tijd voor een item (een BVO) is verstreken. De sprekers zorgen zelf voor effectieve spreektijd door elkaar regelmatig te onderbreken, in de rede te vallen, het woord af te nemen of in te vullen wat de ander te berde wilde brengen. Kostbare tijd wordt hiermee gewonnen. Meer diepgang ook dan bij VI. Met name de persoonlijk aandacht die Van Wissing en Van Losser hebben voor elkaars kleding en lijfeigenschappen geeft het programma een meer dan persoonlijk tintje. Dringende adviezen in deze worden niet geschuwd.

De populariteit van de “tokshow” schijnt inmiddels de grenzen van de Hagmolenbeek, de Schipbeek, de Dinkel  en de Regge te zijn overstegen. Talpa toont belangstelling voor een landelijke programmering op de vroege zondagmorgen op SBS, zeg maar voor de kerkgang. John de Mol, wordt gefluisterd, zou binnen het half uur twee reclameblokjes van vijf minuten willen plaatsen . Johma, Bas Nijhuis-bakkerijen, Björn Kuipers supermarkten en Munsterman-voor-al uw-adviezen zouden al reclametijd hebben geclaimd. Voor kijkers binnen de agglomeraties Utrecht, Rotter- en Amsterdam en voor allochtone mede-Nederlanders volgt waarschijnlijk een ondertiteling, waardoor ook een bijdrage kan worden geleverd aan de inburgering van deze bevolkingsgroepen.

U leest het. “De Oosttribune”, een opmerkelijk programma dat gezien mag worden.

Kijken dus! Eén keer.

Muilkapje

Sinds maandagavond weet ik het honderdprocent zeker: Nederland moet massaal en langdurig aan de mondkapjes. Iedereen en overal; al wil ik wellicht een uitzondering voor u maken als u thuis op de chaisse longue vertoeft met uw innig geliefde wederhelft of tijdelijke concubine aan uw zijde, zappend langs een overdaad aan overbodige zenders die veelal herhalen wat u toch al gezien of gehoord had.

In de rust van Barcelona – Napoli kwam ik tot inkeer. Het duel tussen deze twee financiële grootmachten in een spookachtig lege voetbalarena is een uitdaging om naar te kijken. Om het aanstellerige gekreun  van spelers bij een vermeende overtreding en het bijkans dierlijke gekrijs van de langs de zijlijn heen en weer struinende krijgsheren te overstemmen, gebruikt de regisseur  arenageluiden uit ver vervlogen tijden die doen denken aan mijn eerste bezoek aan de Apenheul. En zo kijk ik geboeid naar Messie en Frenkie, terwijl ik vermoed te luisteren naar de WK-finale van 2010 Spanje – Nederland. En dat laatste wil ik niet.

Wat ik ook niet wil: in de rust geconfronteerd worden met het uitgemolken analytische gezever van de onvolprezen Jan van Halst en het ongetwijfeld deskundige geprevel van Wim Kieft. Nee dat hoef ik even niet op te snuiven. En dus zap ik bij het rustsignaal van de even parmantige als ijdele Cüneyt Çakır razendsnel weg. In het dagelijkse leven is deze Turkse landgenoot van Erdogan verzekeringsagent en dus laat hij bijna elke beslissing dubbelchecken door de VAR.

Na het meermaals zappen komen ze binnen luttele minuten voorbij: de zichzelf beminnende schare aan BN-ers. Op NPO, bij Veronica, RTL en SBS. In talkshows, quizzen en realitydocu’s. Als goed betaalde sidekicks, tafeldames en bijzitheren waren ze uitgenodigd en aangeschoven om hun uiteraard altijd ter zake doende mening te ventileren.

En toen dacht ik: “Ja, Nederland moet massaal aan de mondkapjes”. Niet van die niemendalletjes van de Action, of die “hauchdünne” van Die Grenze. Nee, tienlaags maskers van superkatoen met een melange van de sterkste zijde en chiffon. Voldoende geïsoleerd om geen virus in en uit te laten. En vooral een mondbescherming volgens de hoogste geluidsisolatienorm, de NEN 5077. Een perfect muilkapje.

Welk een weldaad zou over het immer kritische, klagende en kankerende Nederland neerdalen. Het Oehoe van Baudets uil van Minerva zou verstommen in een nachtelijke, serene rust; Wilders’ verbale scheenschopperijen zouden steeds minder, minder, minder klinken. We zouden verstoken blijven van de nog immer puberale uitingen van Dave Roelvink of de percepties van “oudje” Patricia Paay. Geen al te persoonlijke ontboezemingen meer van marktbezoekers door het NOS-journaal neergezet als “representatief”. Het bitse geluid van de viruswaanzinners zou verstommen tot een soort onderaards, vulkanisch gerommel, dat niemand nog angst inboezemt of tot complottheorieën zal verlokken.

Voor een tijdje is de middelbareschoolklas gemuilkorfd en kan de docent ongestoord lesgeven. Voor even heeft de verkeersregelaar de absolute regie en krijgt geen tegenspraak, laat staan verwensingen. Voor even verstommen de hatelijke spreekkoren in de voetbalarena’s tot een bijna lieflijk en zijdeacht gezoem.

Ik wens heel Nederland een muilkapje.